جہانگیر مخلص
آ تے ڈیکھیں جو غربت دے گارے ھوٸے بال بٹھے تے سلھیں تھپیندے ریہے
جسم اپڑیں توں بارے کہیں بوٹ کوں زور لا لا تے پالش کریندے ریہے
سر تے سرکار زوریں تغاری ر کھی سارا ڈینہہ
ڈھو بیگانی ڈھویندے ریہے
رات کوں بلدے وسمے بدن دےاتے اپڑیاں ادھ جان انگلیں پھریندے ریہے
آ میڈا جانیاں آ میڈے دیس وچ
آ تے ڈیکھیں جو دھیاں کوں ٹورنڑ کیتے ما۶ نے پورھیا کیتے پیو سوالی ریہے
دھی دے سر تٸیں پنیں ھوٸی نگاہ دے پچھوں اپڑیں غربت دے ہنجھوں سنبھالی ریہے
سوٸیاں لہدیاں ریہاں تونڑیں سینے دے وچ زخم ہتھاں دے تلیاں تے پالی ریہے
چولے کڈھویں سجھے ونج امیراں دے گل سیپ کڈنڑ والے ہتھ خالی ریہے
آ میڈا جانیاں آ میڈے دیس وچ
اوندی درسال کوں روز چمدے کھڑوں سوچ جیندی ھے بوکھر ہندیریں طرح
لوک سمجھی کھڑن اونکوں حاجت روا فکر جیندی ھے اپڑیں فقیریں طرح
جیندی راجی کوں آسیب کھاندے سدا او تاں دربار تے بیٹھے پیریں طرح
آ میڈا جانیاں آ میڈے دیس وچ
آ تے ڈیکھیں جو پیونڑ دے پانڑیں کیتے اکھیں کر تھی گیاں تھوڈ سکدے ریہے
میڈی رٸے سینکی روھی دے ونڈے تھٸے ریت تلدی رہٸی ڈہر وکدے ریہے
میڈیاں اپڑیاں نے خود چا مساوی ڈتی میڈے نانویں اتے غیر لکھدے ریہے
بے دخل کر ڈتونے میکوں بھوٸیں کنوں ہولے ہولے او دھرتی تے ٹکدے ریہے
آتے ڈیکھیں جو سجھ کوں ابھارنڑ کیتے تارے اکھیں دے سولی چڑھیندے ریہوں
چندر بے فیض تھی گٸے تے لکدا ودے اساں پپلیاں تے ڈیوے بلیندے ریہوں
جہڑا ساڈے مقدر وچیندا ریہے اوندے بالیں کوں چا تے کھڈیندے ریہوں
اوں زمانے دے سب سکھ زخیرہ کیتے اساں ڈکھ درد چنڑ چنڑ سنبھیندے ریہوں
آ میڈا جانیاں آ میڈے دیس وچ
آ تے ڈیکھیں جو جمدے ہوئے بال کوں
سول صدمے ملن ساہ سانگاں ملن
گھٹی ڈکھاں دی اوکوں پلائی ونجے
اوندے کنیں دے وچ بکھ دیاں بانگاں ملن.ل
اور دھیریں جمدن تاں ما پیو کوں جھورا ملے
سیندھ سرمے ملن نہ کوئی مانگھاں ملن
چاندی کھنڈدی ونجے اوندے سر دے اتے
سیجھ رنگلی کیتے صرف تانگھاں ملن
آ تے ڈیکھیں جو پڑ تے پئی بار ہے
لوک آندے کھڑن اپنڑیں لانڑھیں کیتے
بار ڈے تے بھوتاریں دے لیکھے کیتم
کوئی گھلیندا ریہا میکوں تھانڑیں کیتے
میڈے گندھڑے کلہوٹیاں وی واندیاں کھڑین
بال روندے ریہے شۓ دے دانڑیں کیتے
سال پورے دا پورھیا ایویں رل گیا
بھوں وی بچ نہ سگیا میکوں بھانڑے کیتے
آ میڈا جانیاں آمیڈے دیس وچ
آ تے ڈیکھیں جو حاکم دے ہرکار اتھ
اوندا لکھیا ہے پڑھ پڑھ سنڑیندے ودن
جنھاں اکھیں کوں خوابیں دی عادت پئی
انہاں اکھیں کوں اندھا کریندے ودن
اور جیہرے ہتھ ہن جو سچ کوڑ لکھدے ریہے
انھاں ہتھاں کوں بہاں تئیں کپیندے ودن
جنھیں ہونٹیں تے لفظیں ٹھکانہ کیتے
انھاں ہونٹاں توں ہر لفظ چیندے ودن
آتے ڈیکھیں جو دھیاں تاں دھیاں ھوندن
کیویں کیویں بھرانویں توں واریاں گیاں
کارو کاری دی کالی سیاہ ریت وچ
لانواں لونونڑ توں پہلے ھی ماریاں گیاں
وٹے سٹے دی سولی وی چڑھدیاں رہیاں
ونی تھی تھی کریندیاں او زاریاں گیا
مانواں ھائے ھاتھ کر کر اکھیندیاں رھیاں
دھیاں بابل دے دل توں وساریاں گیاں
آ میڈا جانیاں آ میڈے دیس وچ
آ تے ڈیکھیں غریبیں دی جھولی دے پھل
کھارے چڑھدے ھوئے گھوٹ روندے رھیے
کینجھیں ڈکھ ھن جو کوکاں کوں پرنیج گن
اتھ کے گگدام چیکاں تے سب حسرتاں
دل توں نکھتن تے ھوٹھاں تے دفنیج گن
ساکوں ساہ ساہ تے غربت ڈنگیندی رھی
نین پتھریج گن ھو نٹھ مندریج گن
آمیڈا جانیاں آ میڈے دیس وچ
